Wie ben ik?

De laatste tijd lijk ik gevangen. Gevangen in een lichaam die niet als de mijne voelt. Terwijl ik weet dat ik dit niet ben, dat het tijdelijk is, maakt het mij wiebelig. Terwijl ik mijn ogen sluit, fantaseer ik over mijn droom. Het geen waarvoor ik het doe. Waarvoor ik mij gevangen laat nemen in mijn eigen lichaam. Het lichaam dat als een leeg omhulsel voelt. Ik adem in en uit, kijk naar mijn spiegelbeeld en weet dat ik het op dit moment moet doen met dit lichaam, dit gevoel..

Mijn buik is inmiddels getekend door veertien kleine gaatjes. Die piepkleine rode vlekjes lijken meer schade aan te richten dan je zou denken als je die schattige vlekjes mijn buik ziet kleuren. Mijn platte, getrainde buik heeft plaatsgemaakt voor een strak opgeblazen bolletje. Het maakt het prikken lastig. Geen vetrolletje om beet te pakken maar een gevoelige en harde buik.De stompe naald, de koude vloeistof, het beurse gevoel, het hoort erbij. Hoe vaak ik het ook heb gedaan. Ik moet toch telkens even weer mijn tanden op elkaar zetten. Hoe fijn het ook is dat het werkt, het zorgt er ook voor dat ik mij anders voel. De hoofdpijn, mijn opgezette en gevoelige buik, het korte lontje, de eetbuien en de vermoeidheid. Het lijkt mij te slopen. Ik voel mij gevangen. Dit ben ik niet, dit wil ik niet zijn. Toch heb ik gemerkt dat het geen zin heeft om mij er tegen te verzetten. Ik kan niets anders dan het te accepteren. Door mij te laten leiden door mijn nieuwe lichaam. De handen in een te slaan en proberen om samen zo ver mogelijk te komen. Het is niet gemakkelijk.

Dan is het maandag, tien dagen na de eerste prik. Ik stap het kamertje binnen. Het is tijd om een kijkje te nemen. Terwijl we staren naar het scherm hoor ik hem iets vragen. Ik kijk op. 'Wat vroeg u'? vraag ik beleefd. 'Heeft u er zin in'? herhaalt hij. 'Nee', antwoord ik met een glimlach. Hij kan het zich voorstellen. Even lijkt hij geschrokken door zijn eigen vraag. Nee, liever had ik gepassioneerd genoten van het meest intieme, de pure liefde van mijn man en mij en dit laten samensmelten. Dat zeg ik maar niet. Gelukkig blijkt alles er goed uit te zien. Is mijn cyste eindelijk verdwenen en mag ik beginnen met het laten groeien van mijn follikels. Wel moet ik het rustig aandoen. Mijn lichaam reageert heftiger dan ooit te voren. Hoe gelukkig ik mij de vorige keer prees, nu is het anders. Ik neem zijn woorden serieus. We maken een nieuwe afspraak. Thuis zet mijn 'Moffel' meteen de tweede prik van de dag. Daarna val ik in een diepe slaap

De klachten worden erger. Ik ben mij bewust dat ik dit niet ben. Al is het moeilijk om te weten wie ik dan wel ben. Ik slik mijn woorden in, probeer om niet telkens aan het hongergevoel toe te geven, doe ik een dutje als mijn lichaam er om vraagt en zoek ik naar modieuze maar lekker zittende kledij. Ik ben te moe om telkens te strijden. Al mijn energie kan ik straks goed gebruiken. Ja, soms doe ik nog steeds te veel, kan ik de verleiding van die pure chocoladeblok toch niet weerstaan en wil ik helemaal niet rusten. Voer ik een gevecht in dit lichaam. Wil ik mij bevrijden en mezelf weer herkennen als ik naar mijn spiegelbeeld kijk.

Ik vecht, ik klaag, ik doe, ik leef en ik val. De zoektocht naar de ware ik, het loslaten ervan maar vooral elke dag de confrontatie. Elke dag bewust worden dat ik niet zomaar moeder kan worden. Mijn bollende gaatjes buik nog onvervuld. De tranen stromen over mijn wangen. De angst dat ik dit misschien voor niets doe. De boosheid dat ik dit niet wil.

Dan komt er een telefoontje die alles in het niets doet veranderen. Die mij laat verdoven en waardoor dit er even niet meer toe doet. Bang om te verliezen. Wetende hoe kwetsbaar het leven is. De tranen lopen over mijn wangen, de angst slaat toe, de boosheid volgt, niet jij...

Jij vecht en overwint. Mijn gevecht is niets vergeleken met dat van jou. Het leven hing voor jou even aan een zijden draadje. Beetje bij beetje, aard je weer. Ik vecht voor jou! Alles neem ik voor lief. Ik weet weer wie ik ben. Alles wat ik voel is omdat ik leef. Als ik echt wil, dan zal ik moeten accepteren dat dit mijn lichaam is. Dat ik het er mee moet doen. Ik weet dat ik mag voelen maar ik weet ook dat ik door moet gaan.

Dit is maar voor even. Het gaat voorbij. Ik zal overwinnen. Het leven is te kwetsbaar om mij gevangen te laten nemen. Jij hebt mij bevrijd. Jouw liefde..

********************************************

Ik weet wie ik ben. Ik ben jouw..

Voor altijd!